Skip to main content

स्व.वि.यू. एक अनावस्यक तमासामात्र

          आज भन्दा झन्डै एक वर्ष पहिलाको कुरा हो । प्रत्येक जसो क्याम्पसहरु रंगिन फोटा टाँसीएका पोस्टरहरुले झकिझकाउ थिए । सम्पूर्ण बिद्यार्थी संगठनहरु आफ्नो तागतले भ्याएसम्म चुनाबको प्रचारमा ब्यस्त थिए । क्याम्पसहरुको पठनपाठन स्थगित गरिएको थियो । बिद्यार्थीहरु बिचको आन्तरिक झगडाको कारण अन्तिम समयमा आएर चुनाब स्थगित भएको घोषणा गरियो । यो रंगमंचमा पात्र भन्दा बढी दर्शकहरु प्रभावित भए । घर खेत बन्धक राखेर बुढा बा आमाको एक भारी सपना बोकेर सहर पसेकाहरुको सपना माथि नमिठो प्रहार भयो । झन्डै २ महिना चुनाबी नाटकका कारण पठनपाठन पुरै प्रभावित हुन पुग्यो । न चुनाब भयो न त्यो बेला बिगारेको पढाइको क्षतिपूर्ति को नै वेवास्ता गरियो । बिद्यार्थीहरुको हक हित र सुबिधाको लागि स्थापना गर्ने भनिएको स्वबियु अन्तत बिद्यार्थीहरुको स्वत प्राप्त पठनपाठनको हक पनि खोस्ने कारण बन्न पुग्यो ।
        त्रिभुवन बिश्वबिद्यालयले यसपाली पनि नाटकको दोस्रो संस्करण सार्बजानिक गरेको छ । यसपाली भने पहिला गुमेको विश्वासनियताका कारण प्रभाव अलि कम परेको छ । यसपाली पनि चुनाब नहुने पक्का पक्कि नै भैसकेको छ । अर्को मुख्य पक्कापक्कि त के भएको छ भने यसपाली चुनाब भएन भने यो वर्ष हुन सक्दैन । यो वर्ष पनि चुनाब भएन भने स्वबियू नै खारेज हुने लगभग सम्भावना छ । लेखक यो सम्भावनाको पक्षमा बुँदागत रुपमा केहि तर्कहरु पेश गर्न गईरहेको छ ।
१. बिद्यार्थीको हक हितको पक्षमा स्थापना गरिएको भनिएको स्ववियु यसमा भन्दा बढी राजनैतिक स्वार्थ परिपूर्तीको लागि प्रयोग भईरहेको छ । यसले युवा वर्ग आफ्नो लक्ष्य प्राप्तिको लागि अध्यायनलाइ छाडेर ढुंगा हान्नमा तल्लिन भएका छन् ।
२. स्वबियु बौद्घिक भन्दा बढी लाफ·ा नेताहरु उत्पादन गर्ने भर्ति केन्द्रको रुपमा विकसित हुँदै गईरहेको छ । क्याम्पसमा राजनीति गर्नेहरुको पढाई राम्रो नहुने आम धारणा स्थापित हुदै आइरहेको छ । यसले भोलि देशको केन्द्रिय राजनीतिमा पनि सोझै असर पार्ने निश्चित प्राय छ ।
३. यसले बिद्यार्थी बिद्यार्थी बिचको मेलमिलाप र सहिष्णुतालाई बिगार्ने काम गरिराखेको छ । चुनाबको बेला राजनैतिक इस्युको कारण ज्यान जाने गरि धेरै काटमारका घटनाहरु हुने गरेको पाइन्छ । यतिसम्म देखियो कि गाउँबाट सँगै पढ्न झरेका एउटा बाउ आमाका छोराहरु पनि यहाँ फरक फरक पार्टीमा लगेर एकले अर्कोलाई ढुंगा हानी राखेका थिए ।
४. यसको कारण आम बिध्यार्थीहरुमा स्ववियूबाट राजनीति गरेपछि पढ्नु पर्दैन भन्ने धारणा विकसित हुँदै गएको पाइएको छ । यसले भोलि देश र स्वयम् बिद्यार्थीको भविष्य माथि नै कुठाराघात गर्ने निश्चित प्राय छ ।
५. स्ववियु आर्थिक अनियमितता हुने प्रमुख अखडा बनेको छ । यसले सुरुवात देखिनै युवाहरुलाई खराब संस्कारतर्फ उन्मुख गराउँछ । एउटा सामान्य अध्यायनले देखाए अनुसार स्ववियूमा आउने कुल बजेटको ६० प्रतिशत मात्र बिद्यार्थी हक हितको काममा प्रयोग हुने बाँकी ४० प्रतिशत राजनैतिक र व्यक्तिगत फाइदामा प्रयोग हुने देखाएको छ ।
६. स्ववियू चुनाबका कारण निर्दोष बिद्यार्थीको २÷३ महिना पढाई प्रभावित हुने गरेको छ । यसले दक्ष जनशक्ति उत्पादनमा पनि असर पार्ने देखिन्छ ।
मैले माथि उल्लेख गरेका त मात्र केहि प्रतिनिधिमूलक कारण मात्र हुन् । स्ववियुले असर पार्न सक्ने धेरै अरु गौण कारणहरु पनि छन् ।
       यत्तिका चर्चा गरिसके पछाडी के स्ववियू स्थापना गर्नुको कुनै फाइदा नै छैन त ? भन्ने प्रश्न आउन सक्छ । यसका फाइदाहरु पनि धेरै छन् तर यो जुन उद्देश्यको लागि खोलिएको हो त्यो भन्दा बढी अरुनै उद्देश्यमा प्रयोग हुन्छ । त्यसकारण यसको फाइदा भन्दा पनि बेफाइदा बढी देखिएको छ । स्ववियुको मुख्य फाइदा भनेको यसले बिद्यार्थीको समस्या प्रशासनसम्म पु¥याउने काम गर्छ । तर यहाँ समस्या सुल्झाउनु अगाडी बिद्यार्थी कुन राजनैतिक दलको हो भन्ने हेर्ने गरिन्छ । यसले बिद्यार्थीहरुका बीच मतभेदको सिर्जना गर्छ । स्ववियुले अर्को मुख्य गर्ने काम भनेको बिद्यार्थीमैत्री कार्यक्रम हो तर यसमा पनि धेरै आर्थिक चलखेल भएको उदाहरण सर्बबिदितै छ ।
        अब स्ववियू नै खारेज गरिसके पछाडी बिद्यार्थीको गुनासो सुन्ने चाँही कसले भन्ने कुरा उठ्न सक्छ जुन स्वाभाविक पनि हो । यसको लागि क्याम्पसको मातहतमा रहने गरि बिद्यार्थी कल्याणकारी कोष खोल्न सकिन्छ । जसको गठन प्रक्रिया राजनैतिक भन्दा पनि शैक्षिक स्तरको आधारमा गर्ने व्यवस्था गर्नु पर्छ । कोषमा सदस्य रहन कम्तिमा सम्बन्धित विषय प्रथम श्रेणीमा उत्तिर्ण भएको बिद्यार्थी चाहिने व्यवस्था गरियो भने अध्ययनको संस्कारको बिकास हुने थियो । अर्को मुख्य कुरा त राम्रो स्तरको बिद्यार्थीको सोचको स्तर पनि राम्रो हुन्छ यसले गर्दा धेरै समस्याहरु स्वत समाधान हुने गर्दछन् । बिद्यार्थीको शैक्षिक स्तर अनुसार कोषका पदहरुमा राख्ने व्यवस्था बनाइयो भने यसले प्रतिस्पर्धालाई राजनैतिक भन्दा बढी शैक्षिक बनाउँछ । जसले गर्दा हत्या हिँसा स्वत रुपमा घटेर जान्छ । एउटा असल संस्कारको बिकास हुन्छ ।
         अन्तमा ः राजनीति भनेको कुनै बच्चाको खेल होइन । यसलाई नबुझीकन क्याम्पस पढ्ने बेलामै प्रयोग गर्न खोज्नु केवल मुर्खता मात्र हो । राजनीति त अध्ययनले खारिए पछी सिद्घान्तको विश्लेषण गरेर गरिने कुरा हो । हाम्रोमा बिद्यार्थीहरु राजनैतिक रुपमा प्रयोग हुने एउटा संस्कार छ । जसको मुख्य कारण स्ववियू नै हो । यसको संरचनालाई परिवर्तन गरेर राजनैतिक प्रतिस्पर्धाबाट शैक्षिक प्रतिस्पर्धामा परिवर्तन गर्न सकियो भने समग्र युवाहरुको गुणस्तरमा बृद्घि गर्न सकिन्थ्यो कि भन्ने मेरो अनुमान हो ।


२०७१ जेठ १० गतेको पोखरा हटलाइन राष्ट्रिय दैनिकमा प्रकाशित

Comments

Popular posts from this blog

सायन जस्तै छ 'भागेर भुगोलभरि'

<![endif]--> भूमिका     यो कुनै वाद उपबादको प्रयोग गरेर लेख्न लागेको किताबको समालोचना होइन । यो प्रध्यापकीय समालोचना पनि होइन । अझ बास्तबमै भन्ने हो भने त मलाई समालोचना गर्नै आउदैन । यो त सायन र उसको कविता संग्रह दुवैलाई भेटिसकेपछि उनीहरू बिचको समानता र केही भिन्नता प्रतिको मेरो व्यक्तिगत धारणा मात्र हो । मेरा पाठकहरूलाई त्यसरी नै बुझिदिन आग्रह गर्दछु । कहिले कहीं आकश्मिकताले ठाँउमै हिर्काउछ । गएको पालि एकपटक हिर्कायो । हिँडेको थिएँ चितवन , पुगियो कवास्वती । मलाई पहिला अलि अलि थाहा थियो , एउटा ढेब्रो चस्मा लगाउने कालो बर्णको कवि प्राणी , त्यतै कतै थारु भिलेजको नजिकै बस्छ । मैले उसका केही कविता र त्योभन्दा बढी किस्साहरूमा थारु भिलेजलाई केही महिना अगाडिबाट भेट्दै आएको थिएँ । यसपाली चाँहि कवि सायनले भन्दा बढी किस्से सायनले मलाई बढी तान्यो । (माफ गर्नुहोला , कविता लेख्नेलाई कवि भनेजस्तै किस्सा सुनाउनेलाई के भन्छन मलाई थाहा भएन , आफैले नाम राखिदिए किस्से ।) म सायनलाई भन्दा बढी थारु भिलेजलाई भेट्न गएको थिएँ तर अफसोच थारु भिलेज पुग्ने सपना अधुरै रह्यो । भिलेजम...

फूटपाथको सामान जस्तो नेपाली गजल

        छैटौं शताब्दिमा अरबमा जन्मेर लगभग त्यसको चौध शताब्दी पछि उर्दु,फारसी र हिन्दीको बाटो हुदै नेपाल भित्रिएको गजल विधा, नेपालमा आजको दिनमा सबैभन्दा लोकप्रिय विधा मानिन्छ तर नेपाली साहित्यमा यसलाई सम्मानजनक विधाकोरुपमा भने हेर्ने गरिदैन । सबैले हेर्ने, धेरैले किन्ने, चर्चा पनि हुने तर सधै गुणस्तरको प्रश्न उठ्ने फूटपाथको समान जस्तै गरिन्छ नेपाली गजललाई । यो लेखमा म गजलको इतिहास खोतल्नतिर लाग्दिन फेरि कुनै दिन इतिहासलाई केन्द्रबिन्दुमा राखेर यसमा घोत्लिउला । आज चाँहि बर्तमानलाई केन्द्रबिन्दुमा राखेर नेपाली गजलमा मैले अनुभव गरेका केही अनुभूतिहरू साट्नेछु ।            केही दशक पुरानो कुरा हो भारतमा एउटा मुसायरा भएको थियो। जसको सञ्चालन त्यहाँ उपस्थित भएका मध्ये सबैभन्दा जेष्ठ सायरले गरिराखेका थिए । त्यही भीडमा गजल लेख्दै गरेको दुब्लो गान्धी चस्मा लगाएको एउटा बशिर बद्र नाम गरेको ठिटो पनि थियो । लगभग दर्जन जति कविहरूले कविता/गजल/सायरी सुनाइसकेका थिए त्यसपछि त्यो पातलो ठिटोको पालो आयो उसले मञ्चमा गएर एउटा शेर सुनायो    “उजाले आप्नी ...

मृत्युको अह्वान (कविता)

प्रिय शासक ! म असरफ फयाद तिम्रो हारेको युगमा जितेको सिपाही जो तिम्रो हातबाट मृत्यु चाहन्छ । तिमी र मबीच अलिकति फरक छ । मैले खुदाको मुहार पसिनाको रंगजस्तै देख्छु तिमीले रगतको रंगजस्तै देख्छौ म आफ्नाको जीवनलाई धर्म भन्छु तिमी अर्काको मृत्युलाई धर्म मान्छौ म मृत्युको खबरले पनि निन्याउरो हुन जानिनँ तिमी अमृत पिएर पनि हाँस्न सकेनौ । अरु त सबै उस्तै हो म पनि अँध्यारो मन नपराउने मान्छे । कुरानमाथि हात राखेर यति मात्र भनेको हुँ – प्रेमको भाषा सजिलो हुन्छ अँध्यारोको रंग कालो हुन्छ उज्यालो सबैभन्दा ठूलो धर्म हो र सानो स्वरमा भनें – मलाई पिंजडाको जीवनभन्दा आकाशको मृत्यु मन पर्छ यहाँभन्दा बढी त मैले केही जानेको पनि छैन । धन्य ! तिमीले अन्तिम वाक्य भए पनि सुनेछौ । मेरो प्रिय शासक ! म तिम्रै हातबाट मृत्यु चाहन्छु । मेरो निन्याउरो अनुहार देखेर तिमीलाई रिस नउठ्ला भन्ने पिरले मैले रुन बिर्सिदिएको धेरै भयो बरु मलाई यत्ति पिर छ कि, म हाँसिदिए भने कतै तिमीले निशाना त चुकाउँदैनौ ? तिमीले कसरी मार्छौ, त्यो तिम्रै मर्जी । झुन्ड्यायौ भने मेरो घाँटी थिचिनेछ अनि एक–एक गरी खुल्नेछन् आजसम्म थिचिएका गालाहरु तरबारल...