SUMAN LAMSAL

हो मालिक रहर  सानो जतन गरेर राखेको छु। भरे खाने एक मानो जतन गरेर राखेको छु। तिमिले जानेबेला आँशु पुछ्न दिएको रुमाल, भा'को छैन पुरानो जतन गरेर राखेको छु। पानी र असिना पर्दा यै छातिमा थाप्ने गर्छु , मैले यसरी घरको छानो जतन गरेर राखेको छु। फेरी दिल टुक्राउन मन लाग्दा फर्केर आउनु, तिम्रो लागि अचानो जतन गरेर राखेको छु।

मलाई केही भन्ऩ मन छ पहिल्यै देखिको। तिम्रो नामको धड्कन् छ पहिल्यै देखिको। हराएको आफ्नो मान्छे फर्केर आएन, डढेलो लागेको यौवन छ पहिल्यै देखिको। यहाँ मरेकाहरुको खुसिको लागी, ज्युँदा काट्ने चलन छ पहिल्यै देखिको। दुइ छाक पेटभरी खुवाउने शर्तमा, बन्धकी राखेको जिवन छ पहिल्यै देखिको। पैसा तिर्नेले मात्र आर्शिवाद पाउछ, यो व्यापारी भगवान छ पहिल्यै देखिको।

किन होला मलाई फरक लाग्दैन। जेलनेल र पढाइ फरक लाग्दैन। यो आमा बेचेर स्वास्नी किन्ने ठाँउमा, आफन्त र पराइ फरक लाग्दैन। मेरो भन्ऩु यहिँ एउटा देश त बाँकि छ, हिमाल पहाड तराई फरक लाग्दैन। जति पढेनी दाइजो चाहिएकै छ, यी मान्छेको सोचाइ फरक लाग्दैन। तिमि किन देशसँग कोटा माग्छौ, आमालाई दाजु भाई फरक लाग्दैन।

मरेकाे मान्छे कैल्यै फर्केर आउन सक्दैन। रगतको खोलाले सत्यलाई बगाउन सक्दैन। ढुक्क हुनु उसले तिम्रो प्रेम स्विकारेन भने, अब कोही तिम्रो दिलमा अगो लगाउन सक्दैन। हो कायरहरु पलायन हुन्छन केवल कायरहरु, जसले आफ्नै आमालाई पनि पत्याउन सक्दैन। उधारो दिनेले सामान र मित्रता दुबै बेच्छ, जुन कुरा उसले चाहेकाे बेला फर्काउन सक्दैन। लेखकहरु आकाशमा महलको चाहना राख्छन, जसले धर्तिमा सानो झुपडि बनाउन सक्दैन। मेरो आँशुले तिम्रो दिलको दाग मेट्नै नसक्ने भो, जसरी पानीले कोइलाको कालो मेटाउन सक्दैन। यी मान्छेहरू जतिसुकै विद्दान नै भएपनि कमिलाले जति उपदेश कोही बताउन सक्दैन।

कैले विजय जस्तो कैले पराजय जस्ताे । जिन्दगी त रहेछ आखिर अभिनय जस्तो । बरु छाडेरै जाउ कुनै गुनासाे गर्दिन, तिमी भएर नि हुनु भन्दा नभए जस्तो । मौन तिम्रा गुलाबी अधर नियालेर हेर्दा म देख्छु वेगसॅग आएको प्रलय जस्तो । सडकलाई सत्ता र सत्तालाई सडक बनाइदिने, काेही भेटीएन शक्तिशाली समय जस्तो ।