SUMAN LAMSAL

रहरले सानो झुपडी बनाएको छु मैलाई थाह छैन कसरी अटाएको छु । हेरौला भोकमरीले कसरी सताउछ मझेरी खनेर धान लगाएको छु । मलाई भेट्न चाहनेहरु आगोमा आउ मैले भर्खरै आफ्नो चिता जलाएको छु । भो सरकार मलाई केहि चाहिदैन यी योजनाहरुले नै म अघाएको छु । सपनामा कसैले पेटभरी खुवायो अनि भनिदियो म निदाएको छु ।

आजसम्म देख्नुभो किताबलाई पढेको। अब देख्नुहुन्छ किताबले मलाई पढेको। दुनियाँलाई पढ्न जवानहरु पलायन छन, कोहि छैन आजसम्म यो देशलाई पढेको। सबभन्दा गाह्रो पुस्तक समायझैँ लाग्छ, जब हुन्छु म तिम्रो तस्विरलाई पढेको। तिमी विदेशमा हुँदा नेपाल पढेँ भन्थ्यौ, देख्यौ यै देशमा पहाड र तराई पढेको। उदिप र सुमन अचेल भट्टिमा भेट्टिन्छन, कि गजल पढेको कि बोत्तललाई पढेको।

पिंजडामा आकाशको चरा बनि सम्झन पाउदिन। मनभरी रहर छन त छ नि सम्झन पाँउदिन। हेर म कस्तो मजबुरी लिएर बाँचेको छु, मालिकलाई नसोधि तिमलाई पनि सम्झन पाँउदिन। मलाई कहिल्यै कसैले ऐना देखाइदिएनन्, त्यसैले आफ्नो अनुहारनि सम्झन पाँउदिन। भोको पेटले मलाई यस्तो ठाउमा पुर्याइदिएको छ, ए ! मेरो देश तिमलाई आफ्नो भनि सम्झन पाँउदिन। समयले क्रमैसँग मेरा खुसिहरु लुटिरहेको छ, कुन दिन देखि यही गजलनि सम्झन पाँउदिन।

कहाँ बाट आयौ नबोली नबोली। नयन् पो जुदायौ नबोली नबोली। कदम् यी बढाई समिपमा म आएँ, बदन् त्यो झुकायौ नबोली नबोली। निन्द्रामा समेत म देख्छु तिमीलाई, कुन्निके गरायौ नबोली नबोली। पहिलो प्रहारमै ठहरै बनाउने, कस्तो तिर् चलायौ नबोली नबोली। मुखैले सबैथोक् नखोलेर के भो , नजरले बतायौ नबोली नबोली। म बोलेर तिम्लाई चलाउनै सकिन, तिमीले ढलायौ नबोली नबोली। कसैले कुल्चेर गएको सुमनलाई, शिरैमा सजायौ नबोली नबोली।