SUMAN LAMSAL

मागेको थियो केही पाउने आशाले। ज्यानमा दुइसरो लगाउने आशाले। ज्यूदाहरु यहाँ भोकभोकै मर्दैछन, उ मुर्दालाई खुवाउदैछ जगाउने आशाले। खै अरुलाई के के ले बचाउछ थाहा छैन, मलाई बचाइरहेछ तिमि आउने आशाले। इनारमा आफैले खसालेको रहेछौ, मैले हात दिइरहेँ बचाउने आशाले। आज रातभरी गजल गुनगुनाइरहेछु, नअघाएको छोरो निदाउने आशाले। त्यो गरीबले के देख्यो मसाल उठायो, चुइएको झुपडि छाउने आशाले। उसले भएकै घरपनि भत्काइरहेछ, सपनाको महल बनाउने आशाले। तिमिले त आँखा तरेर गएउ, मैले हेरेको थिए बोलाउने आशाले। -सुमन लम्साल

(लय 3/2/3/2/3/3) म तिम्रो साथमा यो भध्य रातमा भन न के गरुँ? झस्केर हेर्दा तस्विर छ हातमा भन न के गरुँ? चुमेसी लाली पिएछु क्यारे नशालु ती अधर, डुबेनी म त्यहि नसाको मातमा भन न के गरुँ? झन जति पियो झन उति तिर्खा बढाउने कस्तो हो? अल्झिए लौ न बोलेकै बातमा भन न के गरुँ? तिम्रै हो भनि सम्झाउन खोज्छु मन कहाँ मान्छ र? हावाले आफै छोएसि पातमा भन न के गरुँ? बजेसि चुरा ढुङ्गाले पनि कान ठाडो गराउछ, साँच्चिकै तिम्रो जादु छ साथमा भन न के गरुँ? SUमन

आफ्नो मान्छे भन्ऩु कुन छ र आमा? हाम्रो घर नचुइने हुन्छ र आमा? अन्याय अत्ति भो अब त बोल्छु, बोलेरै जेलमा थुन्छ र आमा? त्यो एउटा दाग जहिले नि देखिन्छ, भनन जून पनि रुन्छ र आमा? न मसाल छ साथमा न मान्छे नै छन, हाम्रो कुरा कस्ले सुन्छ र आमा?  भो रुदै नरोउ आँशु नझार, आँशुले कस्को मन छुन्छ र आमा?

मैले पुज्ने भगवान बुलबुल बनाउछु। हेर्दै जाउ न गजलको स्कुल बनाउछु। आउ न प्रिय सँगै गरौँ के नै हुन्न र? तिमि सुवास छर म फूल बनाउछु। पर्खनुस है म यहाँ गजल नै लेखेर,   कतिलाई   आकुल व्याकुल बनाउछु। ओ समय ! कति सँधै मैले पच्छाउने? अब त तलाँई मेरो अनुकुल बनाउछु। को को हुनुपर्ने हो साबधान हुनु, म लास उठ्ने क्यापसुल बनाउछु।

सुखै सुख छानि छानि कहाँ पाइन्छ र? सोचेजस्तो जिन्दगानी कहाँ पाईन्छ र? कहिले झर्छ पसिना त,कहिले असिना, बराबरी घाम र पानी कहाँ पाइन्छ र? जिन्दगिको दुख देखि हरेस नखानु है, रात नझरी विहानी कहाँ पाइन्छ र? ठूला ठूला महल हेर्नुस गरीबको झुप्रो हेर्नुस, ढुक्क सँग दुइ छाक खानी कहाँ पाइन्छ र? कति गर्छन लुझाचुढि धन सम्पति जोड्न, मर्दा खेरी लिइ जानि कहाँ पाइन्छ र? तिमले आगो झोस्नु अघि खै किन सोचेनौ, मन भएसि खरानी कहाँ पाइन्छ र? फुल पनि झर्छ आखिर मान्छे बुढो हुन्छ, सँधै भरी जवानि कहाँ पाइन्छ र? -SUमन

दुखेपछि घाउ पक्का केहि हुन्छ। अरे हिम्मत जुटाउ पक्का केहि हुन्छ। तिमि रोएको त यहाँ कसैले सुन्दैन, बरु बन्दुक उठाउ पक्क केहि हुन्छ। सहिदहरुको रगत त्यसै सुक्छ भनेर। चन्द्र सुर्य अँकित झण्डा झुक्छ भनेर। राजधानिमा बस्नेहरुले मेरो देशलाई टुक्राउने रे, भन्देन ए ! कर्णाली दुख्छ भनेर।